familie

[L]: Heb je wel eens Harry Potter gelezen?

[K]: Mijn vader heeft het met me geprobeerd.

[L]: (Lizzy lacht hard)

[K]: Toen ik nog geen engels sprak, dus toen ik een jaar of tien was, denk ik. Heeft ie een keertje het eerste deel in het engels meegenomen. Maar ik weet het niet, ik vond het kennelijk niet zo interessant. Ben afgehaakt ofzo. Volgens mij hebben we dat niet uitgelezen.

[L]: Maar verder, heb je nog herinneren aan dat je vader je voorlas? Of je moeder?

[K]: Ik kan me goed herinner dat m'n vader, maar dat is omdat ie vooral verhalen verzon. Als ie ging voorlezen viel ik snel in slaap. Hij verzon altijd verhalen en hij schreef ook zelf verhalen. Hij maakte ook boekjes. Stripboekjes vooral. Kan me zijn manier van.. ja, ik kan me zijn manier van lezen, of van allebei wel herinneren, is nogal verschillend.

[L]: En Paul Biegel, dat was toen je zelf?

[K]: Ja... ja... Dat vond ik wel echt fantastisch. Klopt die herinnering nou van mij? Dat die er een voorspeelavond was op de muziekschool waarin jij dat nummer speelden wat je had geschreven, over de Rover Hoepsika, en dat hij daarbij was?

[K]: Hij was er niet bij.

[L]: Nee?!
In mijn herinnering was ie daar dus bij. Je had hem een brief...

[K]: Ja, ja, ja zeker, want zijn schoonmaakster werkte ook op school waar m'n vader werkte. En ik had van die voorspeelavond, waar jij denk ik meezong? Kan dat?

[L]: Nee..

[K]: Nee echt niet?

[L]: Misschien wel. Misschien.

[K]: Ik dacht namelijk van wel.. Had ik een video opgestuurd op VHS. Laten bezorgen door zijn schoonmaakster. En daar heb ik een brief op teruggekregen. Ja. (gegniffel)

[L]: Ja, dat bedacht ik me. Dat het ook wel iets geks is of zo, een relatie die je kan hebben met een schrijver. Kan je nog meer voorbeelden geven van schrijvers waar je veel waardering voor hebt die je dan ontmoet?

[K]: Judith herzberg.

[L]: Oh ja.

[K]: Ja, zeker. Ja, dat is natuurlijk al wel een intense kennismaking... (lacht) Ja, echt wel heel veel van haar geleerd. Voor m'n gevoel.

[L]: Ja wat, vertel.

[K]: Gewoon haar... Hoe je hoe je hoe je kan kijken. Hoe je met dingen uit de krant kunt omspringen. Hoe, hoe klein eigenlijk, maar eigenlijk grijpt ze gewoon al haar eigen verwarring ten aanzien van dingen aan. Gisteren deelde Ditte iets op Facebook wat ze een keer bij een interview had gezegd. IOhja, in een interview, ze is een keer door Ischa Meijer geïnterviewd en toen zei ze het volgende... Ik hoop dat ik het nu vind... Dit is ook wel weer een beetje typisch voor haar, maar: "Toen ik begon met toneelschrijven, dacht ik dat ik het niet zou kunnen omdat ik niet eens wist wat een coalitie betekende. Hoe zou ik dan iets kunnen schrijven wat enige geldigheid had?' Zijn wel van die gedachte dat ik denk: Oh, kom op Judith, ik heb je al zo vaak over je eigen onkunde nog steeds en over je eigen niet weet dat ik dan denk, je doet je zo naïef voor maar dat ben je helemaal niet. Ik vond het ook een beetje een houding. "Tot ik bedacht dat ik dan een tekst zou kunnen schrijven over iemand die niet weet wat een coalitie is. Dat is een bevrijdende gedachte geweest. Vroeger schreef ik dus over iemand die denkt iets niet te kunnen omdat ze niet weet wat een coalitie is. Je kunt alles gebruiken in een toneelstuk, je onkunde, je tirannie, je onzekerheid, je angsten. Alles kun je opsplitsen en een personen geven. En dat, dat doet zij. En dat doet ze ook echt op geniale wijze. Maar ook soms op een manier dat ik denk van: Weet je zelf wel goed dat je dat doet? Je zegt het hier maar heb je het ook soms wel echt door, dat je het doet? Ehm. Ik weet niet, maar ik vind schrijven toch iets best wel.. Toneelspelen al helemaal, maar schrijven ook... een soort emancipatoire bezigheid. Omdat je heel erg jezelf dus... Alles waar je je heel onzekerof wat over voelt, ga je gewoon op af.

[K]: Ja, ga je te lijf.

[K]: Ga je te lijf. En het leukste vind ik, als je in dat schrijven daarvan, dat je dat daardoor op één of andere manier kan objectiveren, relativeren ofzo en dan d'r met een soort van bepaalde vrolijkheid en nieuwsgierigheid naar kunt kijken. Ookal bevat het in feite iets wat meer op een trauma lijkt. Of meer op een wat dan ook lijkt, of een machteloosheid, dat je daar naar op een manier kan kijken dat je denkt: Oh wat interessant, hoe zit dat eigenlijk? Ik ga daar lekker poeren een beetje zo. Dat vind ik best wel.. dat is een hele vrolijke bezigheid op het moment dat je er niet te neerslag van wordt. Als je dat met die nieuwsgierigheid kan doen. Het is ook iets waarbij ik ook eigenlijk altijd bij mijn moeder denk.. van Je zou eigenlijk moeten schrijven, want hoe je daarover spreekt... Weet je... Je komt eigenlijk op dat punt dat je denkt van... Ahja, hier zit iets in. Je moet eigenlijk door of zo (Lizzy lacht hard) en het is- Het is zo leuk, want als je met iets maken bezig bent, dan is dat het enige wat belangrijk is. En de rest is materiaal. En dan is dan dan dan weegt 't allemaal niet zo zwaar is. En dat is dat is... Tenzij je heel veel ambities hebt, dan kan dat allemaal heel zwaar zijn, of denken dat je iets moet... Maar als je gewoon voor je plezier aan het schrijven bent....

[K]: Ja. Mooi.